زبانهای ترکی ( Turkic Languages) خانواده زبانی بزرگی است که شامل سی زبان عضو می باشد. این زبانها در منطقه وسیعی از اروپای شرقی تا سیبری و غرب چین استفاده می‌شود. تعداد متکلمین اصلی در حدود ۱۴۰ میلیون تخمین زده شده ولی ده‌ها میلیون نفر دیگر به عنوان زبان دوم با این زبانها آشنائی دارند. زبانهای ترکی زیرشاخه‌ای از خانواده زبانهای آلتائی هستند.
ترک زبانانی که به زبان ترکى استانبولى صحبت مى کنند بیشترین تعداد را تشکیل میدهند.
این گروه زبانها التصاقی (پسوندی) هستند یعنی کلمات و افعال با اضافه شدن پسوند معنی دیگری یا حالت زمانی متفاوتی را به خود می‌‌گیرند. همچنین یکی از مشخصات زبانهای ترکی همنوائی اصوات است(vowel harmony) .
در طی مهاجرتهای بسیار اقوام مختلف ترک، آنها با یکدیگر و زبانها و فرهنگهای متفاوت آمیزش کرده و تأثیرات متفاوتی از زبانهای مختلف بخصوص زبانهای ایرانی، عربی، اسلاوی و مغولی برداشته اند. این تأثیرات متفاوت جریان سیر تاریخی و تحول این زبانها را تا حدودی پیچیده نموده و از لحاظ گروهبندی دشواری‌هایی را ایجاد نموده است. در نتیجه چندین سیستم متفاوت برای دسته بندی این زبانها وجود دارد. رایج‌ترین دسته بندی در اینجا ارائه می‌شود.
بلگار یا بلغار (متفاوت با زبان بلغاری کنونی)
چوواش، خزر (منقرض)
ترکی رایج
جنوب غربی یا گروه اوغوز
ترکی استانبولی، ترکی آذربایجانی، ترکی خراسانی، ترکی گاگاوز، ترکی قشقائی و سالار و ترکمنی
شمال غربی یا گروه قبچاق
تاتار، باشقیر، تاتار کریمه، کاراچای-بالقار، کومیک، قارایم، کریمچاک، اوروم، قزاق، قاراقالپاق، نوقای، قرقیز، آلتای، پچنگ (منقرض)، قبچاق (منقرض)
جنوب شرقی
ازبک، اویغور، ترکی چغتائی(منقرض)
شمال شرقی
خاکاس، شور، چولیم، تووان، توفا، یاکوت، دولغان،
خلج
زبانهای ترکی بر فارسی، مجاری و روسی تأثیر گزار بوده‌اند
منبع ویکیپدیا
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder